zielono mi
zrobione wieczorem. trochę padało i porządnie grzmiało. w przerwie między opadami, komary, ignorowane, cięły jak cholera.

na marginesie
przedburzowe to najwspanialszy rodzaj światła. barwy stają się wtedy intensywniejsze, bardziej soczyste, aż biją po oczach.

jutro jest Dzień Dziecka. z tej okazji proponuję bunt rodziców. żadnego kupowania nowych zabawek. w zamian za to, dla dzieci całodzienny obowiązek zabawy tym co mają: godzina jazdy na longboardzie, rowerze, rolkach, godzina układania z Lego, zabawy autami i gry w piłkę, godzina czytania książki lub oglądania ilustracji i rysowania własnych, klilka chwil na przebranie lalek, zabawę w agentów i na lepienie z masy.......
jestem pewna, nie starczyłoby im czasu nawet na zjedzenie posiłków, a tym bardziej na pójście do przedszkola/szkoły.

...wartość poślizgu niezbędna do przeniesienia momentu nominalnego podczas ruchu ustalonego wynosi 2 do 3%. należy zauważyć, że dopiero przy pewnej prędkości obrotowej części czynnej, ruszy część bierna..... (Hann, Czyński)

no i jak tu go zrozumieć... (?)

udało jej się usłyszeć, co powiedział Królik, zanim zniknął za rogiem: "na moje uszy i wąsiki ależ robi się późno!"...... (Lewis Carroll, Alicja w Krainie Czarów)

święte słowa.

rozważna i romantyczna
no i która jest która?

Trzej muszkieterowie,
zdjęcie z serii być jak .....
d'Artagnan

(choć w powieści, z d'Artagnan to była ich czwórka)

zrobi nam pani zdjęcie?
ale szybko się znudziły, rozgadały, zapomniały, że je fotografuję.

chwilę później o zdjęciach, Kuba (lat 9)
ale one szare!
żeby było jasne, też miał w dłoni aparat.

mamo, a wyraz "ptak" jest kilkuznaczny, yyy.... wieloznaczny.... dwuznaczny? no właśnie, bo nam pani go nie zaliczyła.

o zdjęciach,
zrobione na boisku szkolnym.
czekając na tatę, prawie jak czekając na Godota. ale w końcu jakoś dotarł.

zamyślona i ukryta.
przyszła nagle jak niezapowiedziany gość z daleka, z innego świata. owinięta w chustę niczym Hinduska w sari, siadła przy pokomunijnym stole i opanowała go swoją obecnością. tak że wszystko co działo się wcześniej, zdało mi się tylko snem. najwyraźniej wyrwała mnie na nowo ku światu zewnętrznemu.

na marginesie:
chwilę po zrobieniu zdjęć, fantastycznie grzmotnęło i lunęło z nieba.

dobrze że jest pies, bo byśmy ugrzęźli za tym stołem.

przy okazji, o grzechu.
tydzień wcześniej komunię miał kuzyn z warszawy. podobno strasznie denerwował się, bo Iga powiedziała mu, że ten kto nie występuje w kościele, nie otrzyma rozgrzeszenia. żeby było jasne - Iga nie występowała. (tym samym zgodnie z powyższą logiką skazała się na potępienie).
właściwie przestałam dziwić się jej fantazjom, gdy usłyszałam te wszystkie podziękowania od księdza dla księdza i jeszcze dla proboszcza, i dla kochanych rodziców i w ogóle. niemalże każde dziecko zaangażowano....

było minęło.

a jednak, odzyskałam sens Pierwszej Komunii, nie w sensie religijnym, ale kulturowo-społecznym. po tym co widziałam, stała się dla mnie istotnym rytuałem przejścia z dzieciństwa do (przed)wczesnej adolescencji.
ewidentnie w trakcie przygotowań, hartuje się dzieci - wyrywa z codzienności do innego świata, nie do końca jasnego, niezupełnie przyjaznego. każe stać w kościele, ustawia się je, rozlicza z tajemniczych formułek, sprawdza się ich cierpliwość, wytrzymałość, odwagę i refleksyjność (w przeżyciu większości dzieci pierwsza spowiedź jest nie lada wydarzeniem), a na koniec, już po wszystkim, obdarowuje się je prezentami, już nie dziecięcymi. te wszystkie ipody, mp3 i 4 aparaty, zegarki i laptopy, pieniądze, medaliki itp, tak bardzo piętnowane jako przejaw konsumpcjonizmu są również, czego chyba nie zauważa się, symbolami młodzieńczości i wolności. być może, bycie nastolatkiem zaczyna się dziś w Polsce po Pierwszej Komunii Świętej, na co istnieje nie do końca uświadomione, przyzwolenie społeczne.

z refleksji komunistki:
niesmaczny ten opłatek. twardy jakiś!
wiesz na ławkach były przyczepione takie same stroiki na świeczkę jak ten, który mam na włosach. identyko!

powyżej: nowy folklor komunijny.
poniżej: stary - nieśmiertelne loki.



rachunek sumienia:
więcej zdjęć nie udało mi się zrobić bo mamomamo stój tu przy mnie!

z rozmów okołokomunijnych

-wiesz, komunia zoobowiązuje. zdecydowałaś się, to teraz musisz dbać o swój rozwój duchowy... wiesz co to jest rozwój duchowy?
- yyyyy, że muszę ładnie wyglądać?

strzelone w niedzielę, pod kościołem w trakcie mszy pierwszokomunijnej.

gotowałam sobie dzisiaj.
na zdjęciu: kapusta. niczym inna, odległa i tajemnicza planeta.
pstrykałam z ręki i przy dlugim czasie, tuz przed zmrokiem. jakość zatem kiepska.

zdjęcie z serii, być jak....
oficer armii pruskiej.

chyba już żadna para dziś nie staje tak do zdjęcia.
zrobione kilka lat temu, w uroczych haszczach, które w międzyczasie przerobiono na Różankę.

na marginesie
wciąż porywa mnie estetyka analoga.

o zdjęciach
będzie-nie-będzie padać

ostatecznie całą noc muzeów padało. aurę mamy ostatnio iście wakacyjno-holenderską, w dzień słońce, nocą mokro.

przy okazji, z pojęć zasłyszanych (tym razem od Tostera):
miniwięzi - chyba chodzi o pozytywne relacje w jakimś wąskim gronie ludzi.

przy okazji robienia zdjęć, których wcale nie miałam robić, nie po to przyjechałam, tylko na chwilę, na jedno słowo i łyk sokukawyherbaty, wypatrzyłam na półce książkę zupełnie niezwykłą, prawdziwego białego kruka literatury, takie coś co niektórzy poszukują latami, dopytują antykwariuszy i wypatrują na Allegro. stało sobie zwyczajnie pożyczone, rozparcelowane na dwa domy. podobno Agutka, znalazła ją przy jakimś śmietniku, leżała sobie niechciana, przytulona do tomu pierwszego, ze ściętą głową Meduzy na okładce.

to chyba dość niezwykła historia. dla zainteresowanych chodzi o Maski (red. Janion M. i Rosiek S.) wydane w roku 86, prócz innych pozycji zbioru Transgresje były oknem na świat polskich humanistów.

o fotografiach
leżą tak blisko muzyki, że aż ją słyszę.

podobno coś co jest inaczej powiedziane jest w istocie inne (Janion M.)

zatem dziś o fotografowanej sytuacji na dwa sposoby. wybór należy do Ciebie:

1. Ania pracowała, a ja od pracy w fotografowanie uciekałam.... patrząc na to wszystko, co się działo, myślałam o muzyce, pięciolinii, wstążkach i tańcu klasycznym. dałam się ponieść wrażeniom.

2. bajzel był nieprzeciętny. Anka, tkała z czarnej taśmy, a mnie się kurwa, nic nie chciało. pitoliłyśmy o pierdołach. jak zwykle. strzelałam foty bez opamiętania.

ze zwierzeń
chwilę wcześniej na ścieżce rowerowej, ślimak przeciął mi drogę.

na zdjęciach (zwłaszcza ostatnim) w żargonie własnym szczeciński baobab. cała reszta to zmaganie się z bydlakiem (cyt. z M.)

Pio też zacytuję ja rozumiem nałogi, więc ci wybaczam to ciągłe fotografowanie. dedykuję wszystkim tym, którzy jednak wybaczyć mi nie mogą.

no i w którym momencie maska staje się Gombrowiczowską gebą?

to chyba jedno z nielicznych zdjęć, na które patrząc, zapominam o kontekście sytuacyjnym. za to obezwładnia mnie siła najróżniejszych odwołań, estetyk i symboli. siedzi mi w głowie jak nierozwiązany rebus, jak to pytanie przeczytane kiedyś w którejś z książek o etyce: co właściwie jest złego w śmierci? porażające i fascynujące - na granicy jakiejś perwersji.

na marginesie
mój blog niespostrzeżenie zamienił się w fotobloga i chyba tak zostanie, do czasu, aż się uporam z tym co niedokończone.

niepodzielni, nierozdzielni, zawsze razem. jak w tym micie, w którym jakaś praistota została rozbita na kobietę i mężczyznę.
już nie wyobrażam ich sobie osobno.