w teorii literatury znany jest motyw książki niebezpiecznej, demonicznej, takiej której lektura gubi, doprowadza do szaleństwa a nawet śmierci. częściowo za taką książkę uchodzi Pani Dalloway Virginii Woolf. może Bycie i czas Martina Heideggera też winno się do niniejszych lektur zaliczyć. treść jej dotyka mocno, uwodzi i boli. bo Heidegger bezceremonialnie budzi głęboko ukrytą w człowieku trwogę, nazywa to co w kulturze (nie bez kozery) przemilczane - oczywistość i jednocześnie tabu, że bycie jest zawsze byciem ku śmierci.

a jednak, nie sposób nie pokochać słów Heideggera.

na marginesie:
co rusz wraca pomysł na zapis/opis społecznych praktyk mówienia o śmierci. może kiedyś się uda.