znów, post wlaściwie bez słów.
na zdjęciach mroźna sobota.

wiesz, co ja myślę mamo, że życie to film, że kiedy dzieci dorastają, dorośli im to mowią, że po prostu grały rolę w filmie.

podobno, w starożytnym Rzymie wierzono, że to Troska stworzyła człowieka..... (za Heidegger Martin)

zdjęcia z dziś, być jak Kosiński.

mamo, kocham Cię mocniej niż siebie samego. - słowa z dziś.

z wynalazków
podpowiadacz - zrobilam dla Ciebie. pomoże Ci, jak nie będziesz wiedziała co napisać....
doceniam.

- mamo chciałabyś być w trąbie powietrznej?
- nie, bo można nie przeżyć takiej przygody, a ja lubię żyć.
- mnie się też życie dość podoba.....

na zdjeciu, chłopiec w swoim świecie. konkretnym elementom miejsca nadał wlasnych znaczeń. to się ladnie nazywa, oswajanie przestrzeni.

z pojęć własnych
niepokój miłosny – pojawia się około 6-7 roku życia. trwa, zapewne, do końca życia. to pewna psychiczna gotowość do przeżywania fascynacji (mniej więcej) rówieśnikami.

-mamo wyobrażasz sobie chłopaka który żeni się w chłopaku?
-no czasem tak jest, że chłopak zakochuje się w chłopaku.
-ale żenić się!?
-no to nie da rady
-ja się jeszcze nie zakochałem w ogóle.
treść rozmowy musiała, wywołać w nim jakiś niepokój, bo powiedział:
-radzę ewakuację, bo tamte drzewo zaraz zwali się na nasz dom.
-co ty...... jesteśmy tutaj bezpieczni.
- a, mamooo, można zakochać się w siebie samym?
-myślę że nawet trochę trzeba.
-ale zakochać się w siebie i urodzić dziecko?
-nie da rady.
-tak też myślałem.

żenić się, być zakochanym, urodzić dziecko – to dla dzieci terminy niemalże jednoznaczne. niekiedy u dorosłych, spotyka się podobną powinnościową kalkę wyobrażeń, niekiedy, dość tragiczną w skutkach.

-Igaaa, wiesz, że B. cię kocha?
-..........
-powiedział mi jak jechaliśmy taksówką na basen, że cię kocha i nienawidzi.

bywa i tak.

na zdjęciu, podejrzane, nad morzem, pod koniec września.

mieli posprzątać zabawki, ale tak sprzątali, że zaczęli się bawić.
w szpital. on ma trzynaście lat i jest niemową. zachowuje się jak dzidziuś. a ja jestem panią doktor. podoba mi sę ta zabawa.

ze zwierzeń
kocham się w chaosie
docenim trud porządkowania
ale nic na szybko, nic na siłę

dopiero ostatnio zwróciłam na to uwagę:
większość kobiet pracujących w instytucie, wyglądem przypomina Eleganckie Urzędniczki albo Władcze Kobiety Biznesu. I jak tu uwierzyć, że są Badaczkami rzeczywistości społecznej?

na zdjęciu, dla odmiany, kobiety Matki.

- nie mogę zasnąć, kiedy będzie dwudziestatrzydzieta?
- nie ma takiej godziny.
- aha, to dwudziesta?
- już była.
- aha, a która jest teraz?
- dwudziesta pierwsza.
- a za pięćdziesiąt dwa która będzie?
- dwudziesta pierwsza pięćdziesiąt dwa.
- to ja wtedy zasnę.

powiedział i zasnął.

Wrzosowy patrzył na nie spod Swojego Stołka Ogrodowego, na pole ogromnych, dziwnych grzybów. musiały wyrosnąć tu w trakcie ulewnego deszczu. teraz ostrożnie kręciła się między nimi Czarownica. zaglądała pod ten i tamten, cichutko, by nie spłoszyć Wrzosowego, delikatnie, by przypadkiem go nie zdeptać. nie wiedziała, że ukrył się gdzie indziej przed deszczem, że już tam na dobre zamieszkał.

ludzie lepią. Trzykropka. Szczecin.

z archiwum pojęć zaniedbanych
człowiek - rzecz, kóra ma duszę (Simon Weil)

zdjęcie z ranka
moja dusza marzy, by jej tu nie było.

na horyzoncie pojawiło się prawdziwe zwierzę. duże i głupie, podeszło, siknęło i poszło. Wrzosowy przeżył.

- zobacz Michał, jesteśmy na półmetku życia.
- nie.
- nie?
- ja zamierzam dożyć dziewięćdziesiątki.....